Susmak ne kadar zor gelir insanlara değil mi?
Hep konuşmak isterler,hep...
Halbuki biraz susa bilseler,sadece birazcık...
İncitmek zorundalar mı hep birilerini?
İnadına kabuk tutmuş yaralarını deşmek zorundalar mı?
Görmek istediklerini görmek zorundalar mı hep?

Gözlerimizden taşan her damla yaş,
Mutlu eder onları...
Bizimle ağlamazlar hiç.
Ağlasalar bile gerçek değildir...
Ben inanmam gerçekliğine yani...
Yalan olduğuna inanırım çoğu zaman.

Siz karanlığa mahkum kaldığınızda,
Yanınızda sadece yalnızlığınızı hissedersiniz belkide...
İstersiniz...
Yanınızda olmasını tüm kalbinizle istersiniz,
Dilersiniz...
Ama hiç gelmez ki,
Beklediğinizle kalırsınız hep...
Sonra gözleriniz hep yaşlıdır,
Sonra buruktur hep içiniz...
Sonra bütün şarkıları unutursunuz...
Tek bir tanesini hatırlarsınız hep,
Sadece onu söylersiniz,
Onunla uyursunuz çoğu zaman...
Onun eşliğinde düşünürsünüz,
Daha doğrusu,hayal kurarsınız hep...
Çünkü bir tek hayalleriniz mutlu eder sizi,
Bir tek onlar ayakta tutar...

Sonra mı?
Sonra yorgunsunuzdur...

Sonra sizinde hikayeniz rüzgarın ellerinde savrulur,
Yine...