Sahil sessiz,deniz durgun.
Saçlarımda denizin kokusu...
Rüzgarın serinliği,kumun sıcaklığı...
Her gün batımı bu kadar güzel miydi?
Düşünüyorum...
İlk defa gün batımını düşünüyorum...
Sessizliğin kol gezdiği,huzurlu gün batımları...
Herkesin hayatında batan güneşler...
Herkesin gün batımı apayrı belli ki...
Yorgunluktan çökmüş omuzların,
Kırılgan bacakların,taşıdığı yükü teslim ettiği gün batımları.
Dolup taşan kalplerin,mutluluktan ağlayan gözlerin yaşını akıttığı gün batımları.
Hayatları süpürüp giden gün batımları.
Günün sonu.
Ömürlerin,şarkıların,romanların sonu...
Bitmesin desek de,gelen sonlar.
Su gibi akıp giden günlerin sonları...
Mavi,pembe ve kızıl sonlar,
Bulutların süslediği...
Denizi örtünen sonlar sonsuzlukta...
Bazen rüzgarların savurduğu,göz gözü görmeyen sonlar...
Gariptir...
Hep aynı kokar gün batımları...
Nedendir bilmem,hep aynı batar güneş...
Bazısı yeşil bir ışık bekler o an,
Bazısı yeni bir hayat.
Halbuki hep aynı batar güneş,
Sadece sondur.
Sonsuzlukta bir parça son...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder